Het verhaal van Mozes vertelt ons hoe God telkens weer de relatie met mensen herstelt en vernieuwt. Het joodse volk in de woestijn heeft niet meteen uitzicht op een veilige leefomgeving en klampt zich vast aan materiële zekerheden. Ze vereren een gouden afgod en feesten. Waar perspectief ontbreekt verliezen mensen zich graag in de roes van onmiddellijk genot. Mozes is woedend en ontgoocheld en gooit de stenen tafelen waarin God de grondwet van het samenleven in recht en vrede neerschreef, op de grond.

De verbondsverklaring van God met mensen lag aan diggelen. Maar met de kortzichtigheid en ontrouw van mensen stopt het verhaal niet.

In opdracht van God kapt Mozes 2 nieuwe tafelen die hij bovenop de Sinaï brengt. Daar wordt het engagement van God ten aanzien van zijn volk hernieuwd.  ’God, erbarmend, genadig, lankmoedig, rijk aan liefde, rijk aan trouw, bewarend liefde tot het duizendste geslacht.’*

Jezus, opgenomen in Gods heerlijkheid

Het verhaal over de tenhemelopneming van Jezus is een mythisch verhaal en wil ook als zodanig worden begrepen. We moeten het niet ‘ontmythologiseren’ maar erkennen in zijn mythische kracht. Het is geen objectief journalistiek verslag maar ontsnapt even goed aan rationele pogingen tot grijpen. Wat bezielde Lucas dan toen hij dit belangrijk gebeuren in dit verhaal goot? En waarom vond hij het nodig dit verhaal twee keer te vertellen, zij het in wat gewijzigde vorm? We weten dat Pasen, Hemelvaart en Pinksteren één groot feest vormen waarin zowel de bestemming van Jezus als onze eigen toekomst worden gevierd. Waarom dan die opsplitsing in drie feesten en welk ander accent wordt er telkens gelegd. Is het misschien niet zo eenvoudig om te verhelderen wat bedoeld wordt met die bestemming?

Een mythe wil krachten mobiliseren en ze in een bepaalde richting stuwen, dat is ook zo met dit verhaal van de hemelvaart. Het is een stil moment tussen twee krachtige gebeurtenissen. Er moest een brug worden geslagen tussen de verrijzenis van Jezus en het ontvangen van de heilige Geest, tussen het leven van deze tsaddik dat eindigde in Gods liefde en hoe het verder ging met zijn volgelingen. Van de ene kant hangt rond dit feest verstilling, want de verhalen over verschijnen houden op. Een tijd van leegte is aangebroken met alle onzekere vragen over een mogelijke terugkeer erbij. Zo leefde de jonge kerk. Maar er is ook een stuwende, opwaartse beweging. Zoals Elia in een vurige wagen naar de hemel voer, wordt Jezus opgenomen in een wolk. En terwijl Hij verdwijnt, zegent Hij zijn vrienden. Heb je ooit afscheid kunnen nemen van een geliefde die op het einde je bedankt voor het samenzijn of je zijn of haar zegen geeft? Het is van een onvoorstelbaar ontroerende kracht. Hebben de leerlingen zoiets beleefd?

Geestvanwaarheid

We kunnen maar beter op onze hoede zijn voor de informatie die we ontvangen  via radio en televisie, en vooral via sociale media. We worden gewaarschuwd uit te kijken voor “fake news”. Sinds ex-president Donald Trump de term liet vallen bij het begin van zijn ambtstermijn is hij helemaal ingeburgerd geraakt. Te pas en te onpas wordt er mee gegoocheld. Veel helderheid bracht hij niet. Integendeel. Voorzichtigheid en redelijkheid lijken aanbevolen om betrouwbare informatie te sprokkelen.

De lezingen die we vandaag beluisteren zijn afkomstig uit het einde van de  eerste, begin tweede eeuw van onze tijdrekening. Ze houden verband met de geloofwaardigheid van een algemeen gedeelde verwachting in die dagen. Deze betrof een nieuwe tijd die zou doorbreken. Daarin zou de verrezen Christus als teruggekeerde gestalte een centrale rol spelen. Het zou een tijd zijn waarin gerechtigheid en vrede een centrale plaats hebben. Naarmate de tijd verstreek kwam deze verwachting steeds meer onder druk te staan. De term “fake news” was nog niet in omloop, maar de verwarring over het uitblijven van de nieuwe tijd was toen al voelbaar. Zou vertrouwen dan toch ingehaald worden door achterdocht en - wie weet – door ongeloof!

Het geboortefeest van samen Kerk-zijn (Hand. 2,1-11 ; Joh. 20,19-23) 

In de beginjaren van het christendom was er nogal wat onduidelijkheid omtrent de heilige Geest. Ook de lezingen van vandaag zijn op dit punt niet eensluidend. In de eerste lezing hoorden we van Lucas dat de leer­lin­gen 50 dagen na Pasen "vol raakten van de heilige Geest" (het woord 'Pink­ste­ren' is afge­leid van het Griekse woord dat 'vijf­tig' bete­kent). Maar volgens Johannes in onze evangeliele­zing, gebeurde dat reeds op de avond van Pasen: de pas verrezen Jezus blies over zijn leerlingen en zei: "Ont­vang de heilige Geest". 

Ondanks die verschillen zijn de evangelisten het erover eens dat de snelle groei van de jonge Kerk vooral was toe te schrijven aan Gods inzet achter de schermen, eerder dan aan eigen initiatief. Wat hadden die eerste verkondigers te bieden? Uit zichzelf niets. Zij waren slechts doorgeef­luik van Gods boodschap die hun door Jezus was  aangereikt. Niet alleen wat ze doorgaven was niet van hen, ook voor de 'promo­tie' ervan kon de jonge Kerk de pluimen niet zomaar op eigen hoed steken. Behalve hun eigen inzet, was er méér in het spel, was er 'Iemand' die, gebruik makend van hún handen en monden, grootse dingen realiseerde. Dàt dit zo was, daarvan waren onze evangelisten heilig overtuigd. Maar hoe maak je dat aan anderen duidelijk?

 Vandaag is het de zondag na Hemelvaart en de zondag voor Pinksteren. Een zondag met niet veel activiteiten. Achter ons ligt de glorieuze hemelvaart.  Voor ons ligt het nieuwe dat God onder zijn volk zal doen. Maar vandaag is sober. Vandaag is rustig. Een soort dode zondag tussen twee hoogdagen van Hemelvaart en Pinksteren.

Er gebeurt vandaag niets spectaculairs in het evangelie: geen opzienbarend wonder, geen spannend dispuut met de Farizeeën, zelfs geen gelijkenis.  Johannes reconstrueert alleen een gebed van Jezus dat we niet eens voor onszelf kunnen bidden. Een dode zondag in feite!

De geest van waarheid. We kunnen maar beter op onze hoede zijn. Opletten voor de informatie die we te slikken krijgen via radio, televisie, sociale media. Het is uitkijken voor fake News. We weten waar dàt ons naartoe voert. De waarheid: te grabbel voor wie het luidst roept. Jezus belooft de géést van waarheid te zenden. We mogen hopen dat dit geen fake news is. Want veel is er van die belofte niet te merken. Wie is dan nog betrouwbaar? Wie kan vertellen wat waar is en wat leugen?

Het is voor ons niet vanzelfsprekend een ‘gekruisigde' én een 'verrezene' te belijden. Dat was het voor degenen die zo nabij betrokken waren evenmin. De apostelen hebben er lang, heel lang over gedaan om alles wat ze met Jezus hadden meegemaakt, een plaats te kunnen geven in hun leven. De betekenis van wie Jezus vóór zijn dood was geweest en wie hij ná zijn verrijzenis nog steeds was, drong pas heel langzaam en moeizaam tot hen door. Nochtans had Jezus uitvoerig het woord genomen tijdens de laatste maaltijd met zijn vrienden, om wat te gebeuren stond, aan hen te verduidelijken. Tijdens die afscheidsgesprekken legde hij er de nadruk op, dat een leven als het zijne wel moest eindigen in marteling en executie. Dat is de consequentie van mijn boodschap en mijn liefde, zei hij, ik moet daar doorheen, pas dan kan ik verheerlijkt worden, pas dan kan ik terug naar mijn Vader. Jezus werd tijdens zijn toespraak onderbroken door leerlingen die het nog niet snapten, en er – op zijn zachtst gezegd – niet gerust in waren. Ze bleven met hun angst zitten, ook al had hij hen uitdrukkelijk proberen gerust te stellen.