Leven in aandacht
Voor wie bewust in het leven wil staan, is aandacht een essentiële attitude. Iemand die dat expliciet verwoordde én beleefde was Simone Weil.
Deze Joods-Franse, rebelse filosofe leidde een stormachtig en intens leven in het Interbellum en stierf door ziekte en uitputting in 1943 op 34-jarige leeftijd. Een terugkerend begrip in haar denken over heel verscheiden thema’s als onderwijs, lijden, geloof,… is het begrip “aandacht”. Ze benoemt dat vermogen als het fundament van alle ethiek en religie. Waardevol leven ontstaat vanuit een lege aandacht, die open is, in verwachting voor iets anders. Eerst moet je loslaten wat je denkt, om te komen tot datgene waarmee je intuïtief contact hebt. Hoewel Weil opgroeide in een agnostische omgeving, was dat aandachtig wachten ook het fundament van haar geestelijke ontwikkeling. Religieuze momenten in de abdij van Solesmes, in de buurt van Assisi en elders brachten haar tot de ervaring van een directe aanwezigheid van goddelijke liefde. Door aandachtig te wachten voelde ze zich – als een geschenk vanuit de leegte - als “door god aangeraakt”.