Goeie trainers zijn merkwaardige mensen: ze kunnen atleten zodanig op een wedstrijd voorbereiden dat sportprestaties soms ongekende hoogtes bereiken.  

Goeie leerkrachten zijn merkwaardige mensen: ze kunnen studenten zodanig in zichzelf doen geloven, dat onverwachte leergroei het resultaat is.

“Jij bent daartoe in staat!  Ik ben er zeker van dat jij dit kan! Ik geloof in jou!” Uitspraken waardoor mensen tot méér in staat zijn dan ze zelf mogelijk achten.

In het evangelie van vandaag krijgen twee figuren een gelijkaardige ”Jij bent”- boodschap: Jij bent de Messias.  Jij bent Petrus, rots.  Zowel naar Jezus als naar Petrus is de boodschap: ik zie in jou wat nog niet helemaal zichtbaar en duidelijk is, ik zie jou in jouw volle ontplooiing.

Om te reageren op de preek : Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Over water wandelen                

Wanneer we de Schrift niet als echte literatuur kunnen lezen zal er ons heel veel ontgaan. Een verhaal kan eventueel berusten op iets wat gebeurde. Het zal vooral echte betekenissen prijsgeven wanneer het onze verbeelding scherpt, een aanvoelen wakker maakt en iets in ons beroert. Matheus schrijft vandaag hoge literatuur. Over een spook. In de wazige ochtendschemering. Het glijdt over het water. En heeft een stem. Ik veronderstel dat hij niet anders kon schrijven dan op deze wijze. In iedere geval vermijdt hij een gesneden boterham en betekenissen als gebetonneerde clichés.  

We gaan dus over water wandelen. Hoe heerlijk moet dit aanvoelen. Schoenen en kousen uit en op blote voeten het gladde rimpelloze oppervlak onder je voelen. Je deint mee. Onmiddellijk voel je hoe je gedragen wordt, bij elke stap. Je pletst op zekerheid. Verrassend onwennig is dit. Je beweegt op een donkere diepte die helemaal niet dreigt. Er is geen angst, wel een grote natuurlijke rust, een soort mateloze sereniteit. Het uitzicht is wijd, overal rondom niets dan water. Je liet de drukte achter je, je bent licht, je ademt breed en ruimt. Er is iets als “oneindigheid”. Onwillekeurig wandel je, zonder haast, naar de overkant, naar iemand toe. Zonder omwegen ga je iemand groeten, misschien iemand van de overkant die jou tegemoet komt. En dan elkaar groeten, de hand reiken, midden die wijde watervlakte, op naakte voeten.

Zoeken en vinden

Vandaag lezen we het laatste deel van de parabelrede. Van de zeven gelijkenissen over het koninkrijk der hemelen vinden we de laatste drie alleen in het evangelie van Matteüs. Als Jezus na de gelijkenissen vroeg: “Hebben jullie dit alles begrepen?”, antwoordden de leerlingen volmondig “Ja”. Vond Matteüs dat deze gelijkenissen voor iedereen onmiddellijk duidelijk zijn, of wou hij dat we zelf op zoek gaan naar mogelijke betekenissen?

De eerst twee gelijkenissen gaan over zoeken en vinden, verkopen en kopen. De personages zijn erg schematisch, maar hun handelingen spreken tot de verbeelding: alles verkopen om te verwerven wat je vreugdevol en gelukkig zal maken.

De man die de schat vond was misschien een zwerver of een wandelaar of een ploeger in dienst van de landeigenaar. Hij had aandacht voor wat hij op zijn weg tegenkwam en hij herkende wat daar in de grond zat en zich maar gedeeltelijk toonde; hij stond open voor het onverwachte. De vraag naar een rechtmatige eigenaar wordt hier buiten beschouwing gelaten, zodat de vreugde van de vinder die alles verkoopt grote nadruk krijgt. Zoals de gevonden schat, geeft het koninkrijk der hemelen vreugde en zet het mensen aan tot actie.

Deze zomer, van zaterdag 12 tot dinsdag 15 augustus, strijkt een groep dominicanen neer aan het ‘witte kerkje’ in Het Zoute voor Domifiësta. Domi-watte? Domifiësta!

Grensverleggende gesprekken

Soms kan een gesprek je danig in verwarring brengen, omdat je diepste overtuiging wordt tegengesproken.  Maar de confrontatie kan ook een nieuw licht werpen en je leven een nieuwe wending geven, zodat je ruimer leert zien en  geloven.

Over zo’n grensverleggend gesprek heeft Mattheüs het.  De ontmoeting vindt plaats in de streek van Tyrus en Sidon.  Vreemd, wat doet Jezus daar in het buitenland? 

Mattheüs beklemtoont in zijn evangelie dat Jezus meermaals uitwijkt om zichzelf in veiligheid te brengen.  Na de arrestatie van Johannes, wijkt Jezus uit naar Galilea.  Maar als de Farizeeën tegen hem samenspannen, verlaat hij deze streek.  Na de moord op Johannes duikt hij onder ‘ op een eenzame plaats’, maar zodra hij verneemt dat de Farizeeën hem willen doden, wijkt hij  uit naar het buitenland, naar het gebied van Tyrus en Sidon.  

Een blik op het Licht van morgen

Op 6 augustus viert de Kerk het feest van de Gedaanteverandering van de Heer, verwijzend naar de verheerlijking van Jezus op de berg Tabor. Een belangrijk feest. Zo belangrijk dat – wanneer 6 augustus op een zondag valt zoals dit jaar – de klassieke zondagsliturgie moet wijken voor een thematisch e feestliturgie. 

Diezelfde 6 augustus is nog om een andere reden een belangrijke datum in de geschiedenis van de mensheid. Nooit was een gebeuren zo massaal vernietigend als op 6 augustus 1945, toen op Hiroshima de eerste atoombom werd gegooid.

Zowel op de berg Tabor als in Hiroshima was er sprake van straling, maar dan wel met dit grote verschil: van die atoombom ging een straling uit die 140.000 mensenlevens kostte. De ‘straling’ van de Gedaanteverandering van Jezus daarentegen, draagt in zich de belofte van leven, van eeuwig leven in de heerlijkheid van Gods nabijheid. 

Vanaf het prille begin van het christendom tot op vandaag hebben zovele generaties van christenen, overal ter wereld, geprobeerd om de merkwaardige parabel van Jezus over het onkruid tussen de tarwe te begrijpen en in hun leven toe te passen. Ook wij, die Jezus willen navolgen, worden opgeroepen dat te doen. Dat is niet vanzelfsprekend, want de parabel gaat in tegen het gezonde boerenverstand. Letterlijk. Elke boer zal je zeggen dat je wel degelijk het onkruid moet verdelgen om de goede gewassen gezond te laten opschieten. Op welke manier dit moet gebeuren, staat vandaag ter discussie. Maar daar gaan we het nu niet over hebben. In elk geval symboliseren onkruid en tarwe hier het kwade en het goede, het negatieve en het positieve. Ook ons spontaan moreel gevoel zegt ons dat wij het kwaad niet zomaar mogen laten gedijen. Waar zouden we dan uitkomen? En toch gaat de parabel daar blijkbaar tegenin. Laat het onkruid tussen de tarwe staan, kies niet voor de harde en directe uitroeiing van het kwaad. Wees geduldig in de groeitijd. Laat het uiteindelijke oordeel aan God over. Hoe moeten we dat begrijpen?

De niet rekenende milde zaaier

De verhalen die Jezus vertelde zijn dikwijls aanwijzingen voor de plaats waar Hij zich bevindt. Als Hij in het rijke laagland wandelt waar grote boerderijen met hard werkende tot slaven gereduceerde pachters leven, vertelt Hij een parabel over een man die naar een vreemde streek ging en alles aan de rentmeester overliet. De parabel die vandaag wordt gelezen verwijst duidelijk naar de schrale gebieden in het hoogland. Beneden is de grond vruchtbaar, er groeit allerlei graan, er is fruit, er zijn druiven en wijn in overvloed. De hoger gelegen gebieden zijn schraal met een dun schilferig laagje grond op de rotsen. Hier kan men enkel wat spelt winnen, kan men bijen kweken en enkele geiten houden die de sprietjes en het onkruid afknabbelen. Op deze hogere gebieden werd ook heel anders geboerd. Eerst werd er gezaaid en pas daarna geploegd want met al die stenen is eggen niet mogelijk en dus probeert men op die manier de korrels in de grond te krijgen. Men zaaide ook overal: zowel op de plaats waar voetgangers nadien een wegje maakten als waar distels en bramen groeiden, want die zou men later toch omploegen. Het onkruid groeit sneller dan het graan en dreigt het te overwoekeren (dat is nu eenmaal de definitie van onkruid).