Jezus heeft compassie met zijn leerlingen. Blijkbaar heeft hun optreden niet zoveel succes gehad. Jezus neemt hen even mee naar een rustige plek. Maar daar staat reeds een menigte te dringen. Ze komen van overal. En ze zijn als  schapen zonder herder. Jezus heeft medelijden met hen. Hij is er niet goed van dat mensen zo aan hun lot worden overgelaten. 

Terwijl modemakers van over de hele wereld al via de televisie proberen hun wintercollectie aan de man te brengen, alsof onze hele outfit dringend aan herziening toe is, zegt Christus ons in zijn Evangelie nog geen reservetuniek mee te nemen wanneer we op missie worden uitgezonden. Een verrassend contrast dus tussen het leven van vandaag en de oproep van Jezus. In eerste instantie zouden we in de val kunnen trappen zulke uitspraak van Jezus gewoon te verwerpen, weigeren om diens gebrek aan praktische zin te aanvaarden. Christus spreekt echter niet over eender welke trip, hij heeft het niet over een plezierreisje of een tijd van ontspanning. Nee, hij heeft het over de missie, over de oogst.

“De ambulance ging met schokjes vooruit. Honderd meter, tweehonderd, vijftig, tien, weer honderd. Hij reed achteruit, stopte nog eens, keerde om. Plots besefte Bassam dat ze nog steeds vlak bij de controlepost waren. Pas na twee uur en achttien minuten kreeg de ambulance groen licht om naar West-Jeruzalem te rijden.” Bassam is de papa van zijn tienjarig dochtertje Abir die levensgevaarlijk in het hoofd is geschoten.

Op zesjarige leeftijd kwam ik te weten dat het menselijk leven begint bij een klein zaadje. Vlakbij de plek waar ik woonde in Leuven was een winkel waar zaden werden verkocht. Snel legde ik het volgende verband: in die winkel verkocht men bepaalde zaden enkel aan vaders, die deze vervolgens gaven aan moeders. Ontroerende naïviteit van een kind dat probeert de betekenis van het leven te doorgronden. Elk leven begint als een graantje. En het kleinste van deze graantjes groeit uit tot een boom in wiens schaduw de vogels zich kunnen nestelen.

Bernard De Cock
Zondag 3 januari

De reis van de drie koningen

Het was een koude tocht, en de slechtste tijd van het jaar voor een reis,
voor zulk een verre reis.

De wegen modderig, het weer guur, de winter op zijn strengst.
de kamelen, die hun knieën ontvelden, hun hoeven bezeerden,
werden onhandelbaar en legden zich neer in de smeltende sneeuw.

Dries Ghesquiere
Zondag 15 november

Lieve mensen,

Wat bedoelt het evangelie van vandaag met talenten. Het is niet wat wij denken.
We moeten geen prestaties leveren zoals soms van mensen wordt geëist.
Je verliest dan je menselijkheid, je goede gaven die je hebt, worden dan achterwege gelaten. Deze parabel over Talenten gaat over Jezus.
Jezus heeft ons een grote verantwoordelijkheid gegeven om van deze aarde,          
van deze wereld een mooie samenleving te maken met alle volkeren van de wereld.

Didier Croonenberghs
Zondag 15 november

Wat had je over je willen zeggen... bij je grafrede?

Dit is de nogal radicale vraag die ik vaak stel aan mensen die ik begeleid, ongeacht hun leeftijd! Wat willen we achterlaten als de dood —als een dief— komt? Het gaat er niet om dat we ons nu schuldig voelen of spijt hebben van alle keren dat we beter hadden kunnen liefhebben... maar om onszelf af te vragen: "Wat doen we nu om onze geliefden met woorden van vreugde over ons te laten spreken?" Is het nodig om nu al verdiensten te verzamelen? Moeten we nu geweldige dingen doen? De boodschap van de gelijkenis is verrassend en in werkelijkheid binnen ieders bereik. De dienaar die in de vreugde van zijn Meester treedt, is gewoonweg "trouw geweest aan een paar dingen"!

Iemand in de avond van zijn leven zei ooit tegen me: "Ik denk dat ik mijn leven heb gemist". Deze persoon herkende geen bepaald talent voor zichzelf... maar hij was toch het voorbeeld van de dienaar, nederig en trouw in kleine dingen! Ook al zijn sommige mensen soms hard voor zichzelf en denken ze dat hun leven een mislukking is, het Evangelie herinnert ons eraan dat er in ieder van ons, op elke leeftijd, delen van onze persoonlijkheid zijn die nog steeds kunnen rijpen, groeien, verbeteren met de tijd...

Laat niet de tweede dood over ons komen

Lieve tochtgenoten,

Alles is dit jaar anders, ook het feest van Allerheiligen. Gaan we naar het graf van onze geliefden of houdt de angst ons binnen? Gaan we ritueel groeten wie zonder groet zijn weggegaan of blijft het bij het aansteken van een kaarsje bij een foto op de kast?

Allerheiligen is een weemoedig feest verbonden met de herinnering aan velen die ons voorgingen, verbonden met de natuur die vol kleuren zich in een stille rust terugtrekt. De hulpeloosheid en machteloosheid die we de laatste tijd sterker dan ooit voelen krijgt er nog een lintje bij.

Dries Ghesquiere
Zondag 18 oktober
Sint Paulus - Antwerpen

Lieve mensen,

Toen ik het evangelie las van deze zondag, dacht ik bij mezelf. Hoe kan ik met dit evangelie iets over Missiezondag zeggen. Jezus is een man waar je rekening mee moet houden. Hij staat wel tussen 2 politieke vuren. De farizeeërs zijn tegen de belasting die de Romeinse overheersers heffen en de algemene bevolking is het met hen eens.

Ignace d'Hert
Zondag 18 oktober
Knokke

Het is een bekende strikvraag die de farizeeën stellen: of het geoorloofd is belasting te betalen. Jezus pareert meteen: laat me de munt eens zien. Alleen al hiermee staan de farizeeën in hun hemd. Gelovige joden dragen namelijk geen munten bij zich waarop de afbeelding van de Romeinse keizer staat. Het opschrift op die munt is gewoon godslasterlijk: keizer Tiberius, de goddelijke. Voor joden is het een gruwel om een mens goddelijk te noemen en dan nog wel een vijandige onderdrukker. De farizeeën hebben zichzelf in de problemen gewerkt. En ja, belastingen zullen ze betalen. Dit is duidelijk. Minder duidelijk is de tweede uitspraak: geef aan God wat aan God toekomt.

Ignace d'Hert
Zondag 7 september

U bent er ongetwijfeld van op de hoogte: er is een conflict tussen paus Franciscus en de Amerikaanse kardinaal Raymund Burke en nog een aantal behoudsgezinde kardinalen. Hoe ga je met elkaar om als mensen van eenzelfde geloofsgemeenschap, maar die het helemaal niet met elkaar eens zijn. Dat is het probleem waar Matteus in zijn dagen reeds mee te maken heeft. Maar bij hem staan we nog aan de wieg van de kerk als organisatie. Matteus heeft voor dergelijke conflictsituaties een mooi schema bedacht. Een rechtsgeding in drie trappen. Als eerste stap: als er een probleem is, praat het uit van mens tot mens, onder vier ogen. Luister naar elkaar. Lukt dat niet, roep er een buitenstaander bij, iemand die getuige was hoe het meningsverschil ontstaan is. Lukt het nog niet, roep de officiële instanties erbij. 

Philippe Cochinaux
Zondag 22 Augustus

Toen ik ziekenhuisaalmoezenier was, hoorde ik bij fysiek lijden de patiënten dikwijls zeggen dat ze hun kruis droegen. Maar wat wilt dat eigenlijk zeggen “z’n kruis dragen”? Verlangt de Zoon van God van ons dat wij, om Hem na te volgen, binnengaan in een wereld van pijn, en ons er zelfs door laten verpletteren? Zijn wij allen verplicht om die weg op te gaan? Daarenboven vraagt Jezus ons om onszelf te verloochenen. Jezelf verloochenen, je kruis opnemen, en dan Hem navolgen. Deze drie werkwoorden nodigen ons uit deel te nemen aan een goddelijke dynamiek. Maar laat ons ze daarvoor eens benaderen vanuit een positieve invalshoek.