Het heeft even geduurd vooraleer ik vat kreeg op de lezingen van vandaag, van Jeremia en Matteüs, vooral dan op hoe we die oude teksten kunnen toepassen in ons leven. Eigenlijk is het naar aanleiding van een moeilijke situatie die ik onlangs voorgelegd kreeg, dat de inhoud van de lezingen mij duidelijker werd. En dat op een indringende manier.

Lees meer...

Een anglicaan, een lutheraan, een orthodoxe en een katholiek zitten aan de balie van een café. Ze praten over theologie, en over de kwestie van Gods “moedertaal” ! Iedereen heeft zijn eigen argumenten! De anglicaan houdt vol dat Gods taal alleen Hebreeuws kan zijn. De Lutherse daarentegen pleit voor Aramees, de taal van Jezus ! De orthodoxe houdt vol dat God alleen Grieks kan spreken, de taal van de Geest ! De katholiek ten slotte maakt een einde aan de discussie door te zeggen dat wanneer de drie personen van de Drie-eenheid herenigd zijn, ze... Latijn gebruiken!

Er zijn genoeg grappen zoals deze, om te zeggen dat de Drie-eenheid onbegrijpelijk is...Voor veel christenen is het mysterie van de Drie-eenheid een dogma dat heel moeilijk te “begrijpen” is.

Moeten we dan niet het mysterie van de Drie-eenheid in onszelf en onder elkaar overdenken? Inderdaad, de uitdaging van het mysterie van de drieëenheid is niet zozeer te onthullen wat God is,
maar wat wij zijn: wezens van relatie, wezens die gemaakt zijn om lief te hebben, in eenheid, met respect voor onze verschillen, en in gelijke waardigheid.

Aan het begin van het boek Genesis sluit het Woord van God het scheppingsverhaal af: “Het is niet goed dat de mens alleen is”. En vandaag, op dit feest van de Drie-eenheid, zouden we kunnen zeggen dat “het niet goed is dat God alleen is”. In feite geloven we in één God, maar we geloven niet in een eenzame God! En het is de openbaring van dit mysterie van de Drie-eenheid die het mysterie is van de Liefde tot haar volmaaktheid gebracht. Dat wat wij proberen te beleven.

We ontmoeten de ene, enige God op een concrete manier als hoogte, verte en diepte. God verbonden met de vragen, de gevoelens en verlangens van ons leven. God blijft de Ene, de Onnoembare, de Bron van Licht waarin alles tot licht en leven komt. Maar in onze concrete beleving, in de geschiedenis die we samen doormaken ontstaan verschillende perspectieven en gebruiken we afwisselend andere woorden, maar altijd blijft overeind dat het centrum dat onnoembare mysterie is. Over een mysterie schreef Gabriel Marcel dat het iets is waaraan je wel kan deelhebben, maar dat je nooit kan omvatten en verklaren. Dat is het grote verschil met een probleem. Dat is beheersbaar en kenbaar. In het centrum van deze drie dimensies en hun krachten staan wij als zoekende mensen, die vragend, hopend uitzien, die in eerbied buigen, die in zorgende bekommernis het leven trachten te behoeden en elkaar te ondersteunen, of die innerlijk genezen dankzij de kracht die ons aangrijpt. Telkens worden we aangesproken en wordt de mogelijkheid geboden in relatie te treden met de Ene, de Onnoembare Andere, de op mensen bedachte God.

Geloven in de Drie-eenheid is een manier om de ander te verlangen, zonder er aan vast te zitten. Eindelijk, is dat durven loslaten, zélf niet alles in handen te willen hebben. Het betekent van iemand te houden, zonder hem of haar te bezitten. Het betekent verliefd te zijn, zonder hem of haar vast te klampen. Vandaag vieren we eenheid in verschil. Wat we vieren is dus tenslotte de paradox te ontdekken van elke in waarheid beleefde liefdesverhouding:
hoe meer we van iemand houden die ons dierbaar is,
hoe meer we ons verbonden en afhankelijk voelen van hem of van haar.

Maar ook hoe meer we verlangen lief te hebben,
hoe meer tijd en geduld, hoe meer afstand we ervoor nodig hebben.
Want liefhebben betekent de andere de vrijheid te gunnen zichzelf te zijn, los van ons. Dat is beminnen: God houdt van ons. Hij is met ons verbonden. Maar omdat hij van ons houdt, wil hij dat we vrij zijn...

Moge het geloof in deze trinitair God voor ons allen een bron zijn van licht en leven, van eenheid in verscheidenheid ! Amen.

Jezus "toonde hun zijn handen en zijn zijde." Dat klinkt niet echt als Pinksteren. Bij Pinksteren denken we meestal aan een hevige windvlaag, verdeelde vuurtongen, spreken in andere talen, bedwelmd door de Geest. Zo beschrijft Lucas het. Maar Johannes' verslag van Pinksteren vertelt over gesloten deuren, angst, wonden, vrede.

De geest van waarheid. We kunnen maar beter op onze hoede zijn. Opletten voor de informatie die we te slikken krijgen via radio, televisie, sociale media. Het is uitkijken voor fake News. We weten waar dàt ons naartoe voert. De waarheid: te grabbel voor wie het luidst roept. Jezus belooft de géést van waarheid te zenden. We mogen hopen dat dit geen fake news is. Want veel is er van die belofte niet te merken. Wie is dan nog betrouwbaar? Wie kan vertellen wat waar is en wat leugen?

Heel dikwijls komen mensen me zeggen dat ze er niet in slagen te bidden. Ze hebben de indruk dat het gebed een toewijding is van de geest die voorbehouden is voor enkele geprivilegieerden, alsof je – vooraleer God te kunnen ontmoeten – een gebedsschool zou moeten doorlopen of een cyclus van spirituele oefeningen. Ik stel me dan God voor, daarboven, zittend op een wolk, die nagaat of we wel ons licentiaatsdiploma in spirituele studies hebben behaald alvorens Hij zich verwaardigt naar ons gebed te luisteren. Er zouden dan echte gebedsprofessionals zijn, en daarnaast alle anderen, die met wisselend succes tot gebed proberen te komen.

“Zalig zijn diegenen ten bate van wie Christus is vertrokken.” Is dit geen nieuwe zaligspreking, het overwegen waard, op dit hoogfeest van Hemelvaart?

Het is voor ons niet vanzelfsprekend een ‘gekruisigde' én een 'verrezene' te belijden. Dat was het voor degenen die zo nabij betrokken waren evenmin. De apostelen hebben er lang, heel lang over gedaan om alles wat ze met Jezus hadden meegemaakt, een plaats te kunnen geven in hun leven. De betekenis van wie Jezus vóór zijn dood was geweest en wie hij ná zijn verrijzenis nog steeds was, drong pas heel langzaam en moeizaam tot hen door. Nochtans had Jezus uitvoerig het woord genomen tijdens de laatste maaltijd met zijn vrienden, om wat te gebeuren stond, aan hen te verduidelijken. Tijdens die afscheidsgesprekken legde hij er de nadruk op, dat een leven als het zijne wel moest eindigen in marteling en executie. Dat is de consequentie van mijn boodschap en mijn liefde, zei hij, ik moet daar doorheen, pas dan kan ik verheerlijkt worden, pas dan kan ik terug naar mijn Vader. Jezus werd tijdens zijn toespraak onderbroken door leerlingen die het nog niet snapten, en er – op zijn zachtst gezegd – niet gerust in waren. Ze bleven met hun angst zitten, ook al had hij hen uitdrukkelijk proberen gerust te stellen. 

Emmaüs is nergens, juist omdat Emmaüs overal is

Is iemand hier ooit in Emmaus geweest? misschien niet. Volgens Biblical Archeology zijn er tenminste negen mogelijke locaties die in aanmerking komen voor de Bijbelse stad Emmaüs. Historici vertellen ons dat er in geen enkele andere oude bron melding wordt gemaakt van een dorp met de naam Emmaüs. We weten gewoon niet waar Emmaüs kan zijn geweest.

Vandaag bevinden wij ons in het midden van een ervaring van twijfel, zoals deze ons verteld wordt in het verhaal van Thomas. Een mysterieus personage, deze Thomas, over wie we weinig weten – op zijn ongelovigheid na, natuurlijk. Verbazingwekkend is het detail dat telkens wordt aangehaald wanneer hij wordt vermeld: Thomas, van wie de naam betekent ‘tweeling’. Maar van wie is hij de tweeling?, zo mogen we ons met recht en rede afvragen.

Zalig Pasen. We durven het nauwelijks nog zeggen. Dat dit het feest is van de opstanding, van het nieuwe leven, van de hoop: het lijkt er helemaal niet op. Wat vandaag overheerst is een gevoel van onveiligheid. De wereldvrede is verder weg dan ooit. Dat er geen compromissen worden gesloten veroorzaakt een latente onrust. Onze Westerse samenleving schijnt toch niet zo onkwetsbaar als ons werd voorgehouden.

Het verhaal uit het Johannesevangelie over de opwekking van Lazarus is – op zijn zachtst gezegd – confronterend. Het laat de luisteraar beduusd achter, met méér vragen dan hij of zij al had over Jezus’ wonderen. Onze spontane moderne reactie is steeds: hoe moeten wij, hoe kunnen wij dergelijke verhalen verstaan? Wat willen ze ons meedelen? Vandaag horen we werkelijk een van de strafste vertellingen van Johannes: niet een genezing of een natuurwonder, maar de opwekking van een dode. De ongeloofwaardigheid stijgt ten top. Ja, waarom vertelt de evangelist ons dat?